O Θανάσης Διαβολάκης και ο Πέτρος Κωνσταντίνου,
εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Πειραιά και την Αθήνα αντίστοιχα, ξεδιπλώνουν μια πλούσια
εμπειρία με αγώνες και πρωτοβουλίες στην συνέντευξη
που έδωσαν στο Γιώργο Πίττα για το περιοδικό "Σοσιαλισμός από τα Κάτω".
http://www.socialismfrombelow.gr/
- Τέσσερα
χρόνια σύμβουλοι με την αντικαπιταλιστική αριστερά σε Αθήνα και Πειραιά. Ένα
αρχικό σχόλιο πάνω σε αυτό.
Θανάσης: Το βασικό
συμπέρασμα είναι ότι, ιδιαίτερα μετά τον Καλλικράτη, οι δήμοι λειτουργούν μέσα
σε ένα πλαίσιο αντιδημοκρατικό, ξεκομμένο από τον λαό και τα πραγματικά του
προβλήματα, στο πλαίσιο των μνημονίων.
Η δημοτική αρχή του Μιχαλολιάκου στον Πειραιά, αλλά
και οι αντιπολιτευόμενες παρατάξεις όπως του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και οι παρατάξεις που
αναφέρονται στον χώρο της Αριστεράς, στην ουσία τελικά αποδέχονται αυτήν την
κατάσταση. Αποδέχονται όλο το “πακέτο”: στο πώς λειτουργεί, πώς προσλαμβάνει ο
Δήμος, πως βγαίνουν τα κονδύλια – και μέσα σε αυτό προσπαθούν να βρουν τρύπες
να διαχειριστούν αυτήν την δοσμένη κατάσταση προσπαθώντας τάχα για το καλύτερο.
Αντίθετα, παρά το σφιχτό αντιδημοκρατικό πλαίσιο,
υπάρχουν τα περιθώρια και την φωνή των κινημάτων να φέρεις μέσα στο δημοτικό
συμβούλιο και να κερδίσεις πράγματα – στηριγμένος στον κόσμο που
κινητοποιείται.
Πέτρος: Είναι καθαρό
ότι τα δημοτικά συμβούλια είναι πεδίο ταξικής πάλης. Ο ρόλος της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι να περάσει εκεί μέσα η φωνή της αντίστασης,
των συνδικάτων, του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και συλλόγων και τοπικών
επιτροπών που δίνουν μάχη να ακουστούν τα αιτήματά τους.
Ειδικά στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, που είναι
σαν μια μικρή Βουλή, η παρέμβαση ήταν σε δύο επίπεδα: Στα προ ημερησίας
διάταξης, όπου άνοιγαν και κρίνονταν τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, πχ ποιός
είναι με τον Δένδια και τον νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων και ποιός με τις
απεργίες και τους αγανακτισμένους στα Συντάγματα.
Και βέβαια η μάχη στα ίδια τα θέματα του δήμου, που οι
από πάνω τα ονομάζουν “διαχείρισης” και εμείς κοινωνικών αναγκών. Εγιναν αγώνες
ακόμα και καταλήψεις στο δημοτικό συμβούλιο, που σε συνεργασία και με τις
παρατάξεις της Αριστεράς δημιούργησαν ρήξεις στην παράταξη του Καμίνη, με
αποτέλεσμα να μην περάσουν μια σειρά μέτρα.
Είναι μια πολύτιμη εμπειρία, να λειτουργείς μέσα στον
θεσμό ενάντια στις πολιτικές διαχείρισης – και στην τελική ανάλυση ενάντια στη
λειτουργία του θεσμού σαν μακρύ χέρι του κράτους – και ταυτόχρονα να στηρίζεσαι
στη δύναμη του κόσμου που από τα κάτω παλεύει.
- Ποιά είναι η κατάσταση και πώς την αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι,
οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά;
Θανάσης: Ο Πειραιάς
διαφημίζεται σαν το νέο μεγάλο διαμετακομιστικό λιμάνι, κάτι που έρχεται σε
πλήρη αντίθεση – και εμείς το φέραμε στο συμβούλιο – με τον Πειραιά της
φτώχειας, της ανεργίας, της διάλυσης κάθε υπηρεσίας. Είναι κάτι σαν το
πρωτογενές πλεόνασμα, “τι καλά, ο Πειραιάς έγινε διαμετακομιστικό κέντρο” και ο
κόσμος πεινάει, έχουν διαλυθεί η ζώνη και τα ναυπηγεία, δεν υπάρχει μεροκάματο.
Οι κάτοικοι των πόλεων βιώνουν την ζοφερή
πραγματικότητα αν το παιδί έχει παιδικό σταθμό να πάει, αν έχει θέρμανση το
σχολείο που θα πάει, αν μπορεί να πάει στο νοσοκομείο και τι περίθαλψη θα έχει.
Στον Πειραιά είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τα νοσοκομεία.
Ομως ο κόσμος αντιστέκεται. Συμμετείχαμε σε όλους τους
συντονισμούς και τους αγώνες που έγιναν στο Κρατικό Νίκαιας, το Μεταξά. Στις
μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών, όπου εκτός από το να ζητήσεις τη θέση του
δήμου στο συμβούλιο, το ζήτημα ήταν να οργανώσεις τη συμπαράσταση και να
συσπειρώσεις τον κόσμο να κατέβει στο λιμάνι στην περιφρούρηση. Ανάλογα σε
ιδιωτική κλινική του Πειραιά που έκλεινε, για να μην χάσουν οι εργαζόμενοι την
δουλειά τους. Βρεθήκαμε και βρισκόμαστε στο πλευρό των λιμενεργατών στον αγώνα
ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ένα αγώνα που συνεχίζεται.
Πριν από δύο χειμώνες στον Πειραιά, άστεγοι κατέφυγαν
στον πύργο, αυτό το κουφάρι που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού. Σιγά σιγά
με την παρέμβασή μας και άλλων φορέων της περιοχής, αλλά και με την οργάνωση
των ίδιων των αστέγων, κατορθώσαμε – ήταν τα ΜΑΤ εκεί για να τους διώξουν – να
αναγκαστεί ο δήμος να βρει ένα ξενοδοχείο για να τους βάλει σε κάπως πιο
ανθρώπινες συνθήκες.
Κινητοποιηθήκαμε και εκεί που δεν φτάνει ο ήλιος, στο
Α.Τ Δραπετσώνας, όπου κρατούνταν μετανάστες σε επίσης άθλιες συνθήκες, χωρίς
ήλιο, νερό, φαγητό. Πάρθηκαν κάποια μέτρα καλυτέρευσης των συνθηκών, παρά το
γεγονός ότι για εμάς το ζητούμενο είναι να μην κρατούνται οι μετανάστες.
Πέτρος: Αναδείξαμε το
θέμα των άστεγων, από τις πρώτες μέρες με το ζήτημα του “Ξενοδοχείου των
Φτωχών” στα Πατήσια, μια δομή που εγκαινίασε ο Κακλαμάνης και χρειάστηκε να
γίνει παρέμβαση για να ανοίξει τις πόρτες του – με τον Καμίνη να φέρνει και
αυτός τα ΜΑΤ στην Πατησίων.
Συνεργαστήκαμε με τα συνδικάτα της εκπαίδευσης, όχι
μόνο για να μην περάσουν συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολείων, αλλά και
επιθετικά, π.χ η κινητοποίηση να χτιστεί σχολείο στο Κόκερελ, το 39ο στην
Κυψέλη, μια δική μας πρωτοβουλία που κατέληξε σε απόφαση του δημοτικού
συμβουλίου ότι χρειάζεται να χτιστεί σχολείο.
Στα νοσοκομεία, αποτρέψαμε αρχικά να κλείσει το
νοσοκομείο Ελπίς. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στα λεγόμενα «μικρά» στο 7ο ΙΚΑ, το
Γενικό Πατησίων, την Πολυκλινική. Οργανώθηκαν σκληρές και μακρόχρονες μάχες με
κέντρο τα σωματεία και των κόσμο, ιδιαίτερα στα Πατήσια, αναγκάσαμε τον δήμο
τουλάχιστον στα λόγια να πάρει θέση. Δυστυχώς τα νοσοκομεία έκλεισαν – και με
ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών που το αποδέχθηκαν.
Στο Γηροκομείο της Αθήνας, μια μεγάλη δομή, από πάρα
πολύ νωρίς απαιτήσαμε ο δήμος να αναλάβει την εποπτεία, ως όφειλε. Αναδείξαμε
το ζήτημα, μαζί με τους εργαζόμενους, την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους Αμπελόκηπους με
αποτέλεσμα τελικά ο δήμος να μπει μέσα με τίμημα διώξεις κατά δημοτικών
συμβούλων, της Πορτάλιου, του Σοφιανού, της Αγγελίδου και σε βάρος μου.