Κοινή συνέντευξη του Θανάση Διαβολάκη και του Πέτρου Κωνσταντίνου, εκλεγμένων δημοτικών σύμβουλων με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Πειραιά και την Αθήνα, στο Περιοδικό "Σοσιαλισμός από τα Κάτω".

O Θανάσης Διαβολάκης και ο Πέτρος Κωνσταντίνου, εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Πειραιά και την Αθήνα αντίστοιχα, ξεδιπλώνουν μια πλούσια εμπειρία με αγώνες και πρωτοβουλίες στην συνέντευξη που έδωσαν στο Γιώργο Πίττα για το περιοδικό "Σοσιαλισμός από τα Κάτω".

 http://www.socialismfrombelow.gr/

- Τέσσερα χρόνια σύμβουλοι με την αντικαπιταλιστική αριστερά σε Αθήνα και Πειραιά. Ένα αρχικό σχόλιο πάνω σε αυτό.

Θανάσης: Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι, ιδιαίτερα μετά τον Καλλικράτη, οι δήμοι λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο αντιδημοκρατικό, ξεκομμένο από τον λαό και τα πραγματικά του προβλήματα, στο πλαίσιο των μνημονίων.

Η δημοτική αρχή του Μιχαλολιάκου στον Πειραιά, αλλά και οι αντιπολιτευόμενες παρατάξεις όπως του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και οι παρατάξεις που αναφέρονται στον χώρο της Αριστεράς, στην ουσία τελικά αποδέχονται αυτήν την κατάσταση. Αποδέχονται όλο το “πακέτο”: στο πώς λειτουργεί, πώς προσλαμβάνει ο Δήμος, πως βγαίνουν τα κονδύλια – και μέσα σε αυτό προσπαθούν να βρουν τρύπες να διαχειριστούν αυτήν την δοσμένη κατάσταση προσπαθώντας τάχα για το καλύτερο.

Αντίθετα, παρά το σφιχτό αντιδημοκρατικό πλαίσιο, υπάρχουν τα περιθώρια και την φωνή των κινημάτων να φέρεις μέσα στο δημοτικό συμβούλιο και να κερδίσεις πράγματα – στηριγμένος στον κόσμο που κινητοποιείται.

Πέτρος: Είναι καθαρό ότι τα δημοτικά συμβούλια είναι πεδίο ταξικής πάλης. Ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι να περάσει εκεί μέσα η φωνή της αντίστασης, των συνδικάτων, του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και συλλόγων και τοπικών επιτροπών που δίνουν μάχη να ακουστούν τα αιτήματά τους.

Ειδικά στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, που είναι σαν μια μικρή Βουλή, η παρέμβαση ήταν σε δύο επίπεδα: Στα προ ημερησίας διάταξης, όπου άνοιγαν και κρίνονταν τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, πχ ποιός είναι με τον Δένδια και τον νόμο περιορισμού των διαδηλώσεων και ποιός με τις απεργίες και τους αγανακτισμένους στα Συντάγματα.

Και βέβαια η μάχη στα ίδια τα θέματα του δήμου, που οι από πάνω τα ονομάζουν “διαχείρισης” και εμείς κοινωνικών αναγκών. Εγιναν αγώνες ακόμα και καταλήψεις στο δημοτικό συμβούλιο, που σε συνεργασία και με τις παρατάξεις της Αριστεράς δημιούργησαν ρήξεις στην παράταξη του Καμίνη, με αποτέλεσμα να μην περάσουν μια σειρά μέτρα.

Είναι μια πολύτιμη εμπειρία, να λειτουργείς μέσα στον θεσμό ενάντια στις πολιτικές διαχείρισης – και στην τελική ανάλυση ενάντια στη λειτουργία του θεσμού σαν μακρύ χέρι του κράτους – και ταυτόχρονα να στηρίζεσαι στη δύναμη του κόσμου που από τα κάτω παλεύει.

- Ποιά είναι η κατάσταση και πώς την αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά;

Θανάσης: Ο Πειραιάς διαφημίζεται σαν το νέο μεγάλο διαμετακομιστικό λιμάνι, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση – και εμείς το φέραμε στο συμβούλιο – με τον Πειραιά της φτώχειας, της ανεργίας, της διάλυσης κάθε υπηρεσίας. Είναι κάτι σαν το πρωτογενές πλεόνασμα, “τι καλά, ο Πειραιάς έγινε διαμετακομιστικό κέντρο” και ο κόσμος πεινάει, έχουν διαλυθεί η ζώνη και τα ναυπηγεία, δεν υπάρχει μεροκάματο.

Οι κάτοικοι των πόλεων βιώνουν την ζοφερή πραγματικότητα αν το παιδί έχει παιδικό σταθμό να πάει, αν έχει θέρμανση το σχολείο που θα πάει, αν μπορεί να πάει στο νοσοκομείο και τι περίθαλψη θα έχει. Στον Πειραιά είχαμε μεγάλο πρόβλημα με τα νοσοκομεία.

Ομως ο κόσμος αντιστέκεται. Συμμετείχαμε σε όλους τους συντονισμούς και τους αγώνες που έγιναν στο Κρατικό Νίκαιας, το Μεταξά. Στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών, όπου εκτός από το να ζητήσεις τη θέση του δήμου στο συμβούλιο, το ζήτημα ήταν να οργανώσεις τη συμπαράσταση και να συσπειρώσεις τον κόσμο να κατέβει στο λιμάνι στην περιφρούρηση. Ανάλογα σε ιδιωτική κλινική του Πειραιά που έκλεινε, για να μην χάσουν οι εργαζόμενοι την δουλειά τους. Βρεθήκαμε και βρισκόμαστε στο πλευρό των λιμενεργατών στον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ένα αγώνα που συνεχίζεται.

Πριν από δύο χειμώνες στον Πειραιά, άστεγοι κατέφυγαν στον πύργο, αυτό το κουφάρι που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού. Σιγά σιγά με την παρέμβασή μας και άλλων φορέων της περιοχής, αλλά και με την οργάνωση των ίδιων των αστέγων, κατορθώσαμε – ήταν τα ΜΑΤ εκεί για να τους διώξουν – να αναγκαστεί ο δήμος να βρει ένα ξενοδοχείο για να τους βάλει σε κάπως πιο ανθρώπινες συνθήκες.

Κινητοποιηθήκαμε και εκεί που δεν φτάνει ο ήλιος, στο Α.Τ Δραπετσώνας, όπου κρατούνταν μετανάστες σε επίσης άθλιες συνθήκες, χωρίς ήλιο, νερό, φαγητό. Πάρθηκαν κάποια μέτρα καλυτέρευσης των συνθηκών, παρά το γεγονός ότι για εμάς το ζητούμενο είναι να μην κρατούνται οι μετανάστες.

Πέτρος: Αναδείξαμε το θέμα των άστεγων, από τις πρώτες μέρες με το ζήτημα του “Ξενοδοχείου των Φτωχών” στα Πατήσια, μια δομή που εγκαινίασε ο Κακλαμάνης και χρειάστηκε να γίνει παρέμβαση για να ανοίξει τις πόρτες του – με τον Καμίνη να φέρνει και αυτός τα ΜΑΤ στην Πατησίων.

Συνεργαστήκαμε με τα συνδικάτα της εκπαίδευσης, όχι μόνο για να μην περάσουν συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολείων, αλλά και επιθετικά, π.χ η κινητοποίηση να χτιστεί σχολείο στο Κόκερελ, το 39ο στην Κυψέλη, μια δική μας πρωτοβουλία που κατέληξε σε απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ότι χρειάζεται να χτιστεί σχολείο.

Στα νοσοκομεία, αποτρέψαμε αρχικά να κλείσει το νοσοκομείο Ελπίς. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στα λεγόμενα «μικρά» στο 7ο ΙΚΑ, το Γενικό Πατησίων, την Πολυκλινική. Οργανώθηκαν σκληρές και μακρόχρονες μάχες με κέντρο τα σωματεία και των κόσμο, ιδιαίτερα στα Πατήσια, αναγκάσαμε τον δήμο τουλάχιστον στα λόγια να πάρει θέση. Δυστυχώς τα νοσοκομεία έκλεισαν – και με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών που το αποδέχθηκαν.

Στο Γηροκομείο της Αθήνας, μια μεγάλη δομή, από πάρα πολύ νωρίς απαιτήσαμε ο δήμος να αναλάβει την εποπτεία, ως όφειλε. Αναδείξαμε το ζήτημα, μαζί με τους εργαζόμενους, την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους Αμπελόκηπους με αποτέλεσμα τελικά ο δήμος να μπει μέσα με τίμημα διώξεις κατά δημοτικών συμβούλων, της Πορτάλιου, του Σοφιανού, της Αγγελίδου και σε βάρος μου.

- Σε τι μεταφράζεται η πολιτική των μνημονίων μέσα στους δήμους; Τι σημαίνουν οι “κανόνες ανταποδοτικότητας”, τα προγράμματα ΕΣΠΑ, οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα για τους ΟΤΑ;

Θανάσης: Ο Δήμος Πειραιά έχει από τα μεγαλύτερα δημοτικά τέλη στην Ελλάδα, επίσης τα μεγαλύτερα δημοτικά χρέη και τις χειρότερες αναλογίες δαπάνης ανά κάτοικο στην Ελλάδα. Ο δήμος αδειάζει από εργαζόμενους, φεύγει κόσμος με σύνταξη ο οποίος δεν αναπληρώνεται. Ο,τι προσωπικό προσλαμβάνουν πια οι δήμοι είναι από τα ΕΣΠΑ, ένα προσωπικό που πριν καλά-καλά μπει στην δουλειά απολύεται, που δεν έχει δικαιώματα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν είσαι υποταγμένος στην πολιτική της ΕΕ ότι δεν μπορούμε να προσλάβουμε χωρίς stage, που μεταφράζεται σε χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες από κακοπληρωμένους και υπό απόλυση εργαζόμενους.

Το άνοιγμα ξανά του Δημοτικού Θέατρου Πειραιά από τον τελευταίο δήμαρχο, που απλά το παρέλαβε, διαφημίστηκε πολύ. Ομως, αυτό το ιστορικό θέατρο, που θα μπορούσε να είναι κοιτίδα πολιτισμού, δεν έχει πόρους για να λειτουργήσει. Εξασφάλισε ο μεγάλος μας δήμαρχος ένα κονδύλι για ένα χρόνο και στηρίζεται στο κάλεσμα να δώσουν “δωρεά” οι εφοπλιστές για να λειτουργήσει!

Είτε έχει εκλεγμένο στο δημοτικό συμβούλιο είτε όχι, η πιο σημαντική δουλειά για μια αντικαπιταλιστική κίνηση είναι να μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες και να συσπειρώνει και να βοηθάει τα κομμάτια που αγωνίζονται, στους ΟΤΑ, σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, δημιουργώντας επιτροπές με τα τοπικά συνδικάτα των εργαζόμενων αλλά και τον κόσμο της γειτονιάς.

Παράδειγμα οι κινητοποιήσεις και η επανειλημμένη καθυστέρηση καταβολής των μισθών, πχ στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Είναι πολύς καιρός τώρα, που οι εργαζόμενοι πληρώνονται μόλις φέρουμε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο και τότε το «θυμάται» και η δημοτική αρχή.

Πέτρος: Η πορεία του Δήμου Αθήνας είναι μια πορεία προς την καταστροφή, με ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και του δήμαρχου Καμίνη που αποδέχθηκε ότι μπορεί να λειτουργήσει με μειωμένο προσωπικό. Η δική μας απάντηση στην κρίση είναι ότι πρέπει να διευρυνθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες. Σε αυτό είχαμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα των απολύσεων χιλιάδων συμβασιούχων.

Η δική μας πρόταση δεν ήταν να περιμένουν να αποφασίσουν τα δικαστήρια, αλλά να κάνουν απεργία και να καταλάβουν το δημοτικό συμβούλιο όταν έμπαινε στην ημερήσια διάταξη το θέμα της απόλυσής τους. Προκλήθηκε κατάληψη που για ένα ολόκληρο διάστημα κατάφερε να σταματήσει τις απολύσεις. Καταφέραμε και επίσης και πάρθηκε πίσω η απόλυση της Λαμπρινής Θωμά στον 9,84. Και με την κατάληψη που έγινε στο σταθμό αλλά και με τη σύγκρουση μέσα στο δημοτικό συμβούλιο.

Οι απολύσεις στους δήμους σήμαναν διάλυση ή χειροτέρευση των υπηρεσιών. Στους Παιδικούς Σταθμούς, η συνέπεια είναι περισσότερα παιδιά με λιγότερο προσωπικό. Χειρότερες συνθήκες ακόμα και στο φαγητό των παιδιών, όπως και των άπορων και των αστέγων, που επίσης κατασκευάζονται στα μαγειρεία του Βρεφοκομείου.

Για την εξυπηρέτηση των μεταναστών, η χειροτέρευση ήταν απόλυτη, από 42 άτομα έφτασαν τα 13 – στον Αγιο Παύλο, οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει τον χώρο για μέρες. Αν πάμε στις ελλείψεις στην καθαριότητα, η συνέπεια είναι γνωστή: όλη η Αθήνα βρωμάει.

Η «διαχείριση» του δήμου Αθήνας για τα αδέσποτα ζώα είναι ένα παράδειγμα τι σημαίνουν εργολαβίες: Εμφανίζεται μια δωρήτρια, δίνει μια εγκατάσταση, αλλά καταλήγει ότι ο δήμος της Αθήνας συμφωνεί με την Εκάτη, μια “κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση”, να λειτουργήσει το κέντρο για τα αδέσποτα, μια συμφωνία για 120.000 ευρώ – που κατέληξε σε είκοσι απλήρωτους εργαζόμενους, τα ζώα να τρώγονται μεταξύ τους και το κέντρο να κλείνει.

Οσον αφορά στην Δημοτική Αστυνομία (που για πολύ κόσμο, ιδιαίτερα στην Αθήνα, σημαίνει πρόστιμα και ρατσιστικές επιθέσεις) η πραγματικότητα είναι ότι υπήρχαν χίλιοι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να έχουν άλλη αποστολή, στις κοινωνικές υπηρεσίες, στο Βοήθεια στο Σπίτι και όχι σαν ένστολοι. Συγκρουστήκαμε με τις μεθοδεύσεις να μετατραπούν σε αστυνομικό σώμα που υποστήριξαν ο Καμίνης, ο Κακλαμάνης και οι φασίστες. Καταψηφίσαμε ένα κονδύλι 1.750.000 ευρώ για ...στολές. Τώρα τον ρόλο της Δημοτικής Αστυνομίας έρχονται να αναλάβουν εταιρίες σεκιούριτι.

- Λένε κάποιοι, πού θα βρεθούν τα λεφτά για όλα αυτά που ζητάτε;

Θανάσης: Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλα αυτά που αναφέραμε, εφόσον πχ στον Πειραιά υπάρχει το χρέος των 140 εκατομμυρίων ευρώ που δημιουργήθηκε επειδή οι κεντρικοί αυτοτελείς πόροι που θα έπρεπε να διαθέτει το κράτος ποτέ δεν δίδονταν ολοκληρωμένοι και τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί σε ποσοστό 60%. Αυτό, λοιπόν, το χρέος πρέπει να διαγραφεί.

Η δημοτική αρχή ζητάει δωρεές των εφοπλιστών, γυρίζουμε πίσω στην εποχή του Συγγρού και του Ζάππα – αλλά το εφοπλιστικό κεφάλαιο δεν φορολογείται. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο που ζει από τον Πειραιά, από το λιμάνι, από εργατικό δυναμικό του Πειραιά και βγάζει δισεκατομμύρια κέρδη, δεν μπορεί να φορολογηθεί; Να, που υπάρχουν τα λεφτά, για να μπορέσουν να βρεθούν οι πόροι για να καλυφθούν οι ανάγκες των δήμων.

Πέτρος: Η μείωση των αυτοτελών πόρων και η μείωση στο κονδύλι των επενδύσεων στο δήμο της Αθήνας είναι απόλυτη. Το χρέος του κράτους προς το δήμο ξεπερνάει τα χρέη του δήμου. Στο Δήμο Αθήνας κουβαλάμε επίσης τα δάνεια, όπως το μεγάλο δάνειο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που πήγε για τις φιέστες της τότε κυβέρνησης και της Μπακογιάννη. Γιατί να τον πληρώσει ο κόσμος αυτό το δάνειο; Θα έπρεπε να είχε διαγραφεί, όπως και τα υπόλοιπα.

Η μνημονιακή διαχείριση Καμίνη δεν διεκδικεί πόρους από το κράτος, λέει ότι πρέπει να πάμε στους «μεγάλους χορηγούς» και στα ΕΣΠΑ της ΕΕ. Αν θέλουμε έργα, να γίνονται με την μορφή των ΣΔΙΤ, βλέπε διόδια, και αν θέλουμε κοινωνικές υπηρεσίες με τη μορφή συνεργασιών με τα ιδρύματα Νιάρχου κοκ.

Πανηγυρίζει ο Καμίνης για ένα ΕΣΠΑ 120 εκατομμυρίων ευρώ από το οποίο τα 30 μόνο δόθηκαν στις υπηρεσίες και τα υπόλοιπα 90 πάνε για την λεγόμενη «επιχειρηματικότητα», το “rethink Athens”, για την βιτρίνα της «αναζωογόνησης του ιστορικού κέντρου», της Πανεπιστημίου, με εμπορικά κέντρα, πολυκαταστήματα, μεγαλοξενοδόχους. Όλα για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν.

Και έτσι για τον κόσμο μένει η φορομπηξία, τα δημοτικά τέλη πάνω στα οποία στηρίζεται κατά 70% ο προϋπολογισμός του Δήμου Αθήνας. Και η λεγόμενη «ανακατάληψη» του Κέντρο της Αθήνας, δηλαδή η «ανακατάληψη» από τα ΜΑΤ του Συντάγματος το 2011, των ελεύθερων χώρων όπως η Αγορά της Κυψέλης, της κατάληψης της Βίλας Αμαλίας και τελευταία του Θεάτρου Εμπρός – που καταφέραμε να επιβάλλουμε στο δ.σ. ότι θα μείνει ανοιχτό.

Η φορολόγηση των εφοπλιστών, των πολυεθνικών, των τραπεζών θα έπρεπε να καλύπτει το σύνολο των αναγκών των δήμων, αυτοί θα έπρεπε να φορολογούνται και όχι οι φτωχοί, γι’ αυτό λέμε κατάργηση των δημοτικών τελών, φόροι και τέλη στο κεφάλαιο και σε όσους χρησιμοποιούν τις δομές της πόλης για το κέρδος.

- Τι σήμαναν για την Αθήνα και τον Πειραιά, τις γειτονιές που ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζουν δίπλα δίπλα, οι μάχες ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό;

Θανάσης: Στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά είχαμε επιθέσεις από τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής με κορύφωση την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Προηγήθηκε πλήθος από καθημερινές επιθέσεις στους μετανάστες, αλλά και σε αγωνιστές-τριες της Αριστεράς την ώρα που π.χ διακινούσαν εφημερίδες στην Σωτήρος και αλλού.

Απαντήσαμε σε κάθε μια από αυτές. Απαντήσαμε, προσπαθώντας να συγκεντρώσουμε κάθε φορά όλους εκείνους που πιστεύουμε ότι αφορά η φασιστική απειλή – εργατικά σωματεία, το εργατικό κέντρο, συλλόγους εκπαιδευτικών, τον δικηγορικό σύλλογο, παίρνοντας πρωτοβουλίες, όπως την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία στον Πειραιά.

Αυτή η μάχη συνεχίζεται και μετά τη δολοφονία Φύσσα. Η αστυνομία προστάτευσε τους χρυσαυγίτες στο Κερατσίνι όταν επιτέθηκαν στο “Ρεσάλτο”. Παρά την απαγόρευση του δημοτικού συμβουλίου να «μοιράσουν τρόφιμα», η αστυνομία τους κάλυψε στο ίδιο το κέντρο του Πειραιά, ενώ απαγόρευσε στους αντιφασίστες να πάνε στην πλατεία Κοραή.

Οσον αφορά στη δημοτική αρχή, διαφημίζει σαν ένα από τα σπουδαιότερα «επιτεύγματά» της στον Πειραιά, ότι «πάταξε το παραεμπόριο», διώχνοντας τους μικροπωλητές. Αλλά αυτό βέβαια δεν καλυτέρεψε την άθλια κατάσταση των μικρών μαγαζιών που έχει να κάνει με τα μνημόνια. Πρόκειται απλά για την υιοθέτηση της ρατσιστικής ατζέντας από το επίσημο κράτος, στη συγκεκριμένη περίπτωση τη δημοτική αρχή.

Η θεωρία των «δύο άκρων» χρησιμοποιήθηκε για να χτυπήσει το κίνημα και στο δημοτικό συμβούλιο. Ο δήμαρχος Μιχαλολιάκος έβριζε φασίστες και ναζιστές τους κατοίκους που αντιστέκονταν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των παραλιών στα Βοτσαλάκια και την Φρεαττύδα. Είχε φτάσει να πει ναζιστές δημοτικούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τη δολοφονία Φύσσα, τουλάχιστον στα λόγια, καταδίκασε τους νεοναζί, αλλά μέχρι τότε όποτε φέρναμε ζήτημα για τους φασίστες στο δημοτικό συμβούλιο το απέρριπτε.

Ομως, στον Πειραιά δεν έχει περάσει η αντίληψη ότι για τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος φταίνε οι μετανάστες. Αυτό φαίνεται από το ότι ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες.

Πέτρος: Η μάχη για να γίνει η Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική δόθηκε όλο αυτό το διάστημα και στο δημοτικό συμβούλιο και στους δρόμους της πόλης.

Καταφέραμε να αναδείξουμε από την πρώτη στιγμή τον φασιστικό χαρακτήρα της Χ.Α. Ο ναζιστικός χαιρετισμός του Μιχαλολιάκου στο δ.σ. Αθήνας ήταν απάντηση στην δική μας παρέμβαση, όπως αποτέλεσμα της δράσης μας ήταν και η πρώτη απόφαση του δ.σ. που καταδίκαζε την Χ.Α.

Ηρθαμε σε σύγκρουση με την πολιτική της υποτίμησης του κινδύνου των νεοναζί, όταν για παράδειγμα ο (τότε δημοτικός σύμβουλος της Χ.Α). Μιχαλολιάκος εκλέχτηκε αναπληρωτής στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής με την ψήφο της παράταξης του Κακλαμάνη και δέκα ψήφους της παράταξης του Καμίνη. Τότε που έλεγαν ότι ο Κωνσταντίνου και ο Μιχαλολιάκος είναι οι «δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που ακούει στο όνομα βία».

Θυμίζουμε, επίσης ότι η παράταξη του Καμίνη προχωρώντας μαζί με τον Σγουρό και την ΕΛ.ΑΣ. στο σχέδιο «πάταξης του παραεμπορίου», στην ουσία έβαλε στο στόχαστρο τους μετανάστες – ένα δώρο στους νεοναζί της Χ.Α. που προσπάθησαν μέσα σε αυτό το πλαίσιο να νομιμοποιηθούν.

Για να τα σπάσουμε αυτά ξεδιπλώθηκε ένα ολόκληρο κίνημα. Μάχη μαζί με τους φοιτητές της Νομικής και της ΑΣΟΕΕ ενάντια στα πογκρόμ της αστυνομίας για το «παραεμπόριο» που οδήγησαν και στην δολοφονία του Μπουμπακάρ Ντιαέ στο Θησείο. Μάχη ενάντια στις δολοφονικές επιδρομές της Χ.Α. στις γειτονιές, με κορυφαία την κινητοποίηση έξω από το δημοτικό συμβούλιο τον Μάιο του 2011 που απέτρεψε ένα δεύτερο πογκρόμ στο κέντρο της πόλης με πρόσχημα τη δολοφονία του Μ. Καντάρη.

Μάχη, μαζί με τις κοινότητες για να μπορούν να έχουν χώρους θρησκευτικής λατρείας, όταν οι χρυσαυγίτες έκαιγαν τα τζαμιά. Μάχη ενάντια στα διεφθαρμένα αστυνομικά τμήματα που δρούσαν σε συνεργασία με την Χ.Α. Μάχη ενάντια στον περιορισμό στις άδειες μεταναστών για μαγαζιά, τότε που η χρυσαυγίτισσα Σκορδέλη εμφανίστηκε για να πει ότι «οι μετανάστες είναι κατσαρίδες».

Μάχη για να ακουστεί μέσα στο δημοτικό συμβούλιο ο λόγος των μεταναστών, να στηριχτούν οι μετανάστες της Υπατίας. Οι Ιρανοί και Αφγανοί απεργοί πείνας – που κέρδισαν τελικά το άσυλο – στα Προπύλαια.

Στήριξη του δικαιώματος στην ψήφο των μεταναστών, που πήραν ενεργητικά μέρος σε όλες αυτές τις μάχες, με συμμετοχή και στο ψηφοδέλτιό μας. Στήριξη του δικαιώματος των μεταναστών δεύτερης γενιάς στην Ιθαγένεια και της πρόσβασης των παιδιών στους παιδικούς σταθμούς. Στήριξη του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών του δήμου που πήρε μια σειρά πρωτοβουλίες.

Στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας, υπηρετήσαμε το να υπάρχει ενωμένη απάντηση των αντιφασιστών και είμαστε περήφανοι που αρχικά όλη η Αριστερά μαζί, με την Ανοιχτή Πόλη και την Λαϊκή Συσπείρωση δώσαμε αυτές τις μάχες και είναι τιμή μας που κερδίσαμε και το δημοτικό συμβούλιο να βγάζει πια ψηφίσματα, όπως για την καταδίκη των δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν και τη συνάντηση με τους γονείς του, την απόφαση για τις 19 Γενάρη Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική και άλλα.

- Ποια είναι η δύναμη για να μπορέσουν αυτά που προτείνετε να γίνουν πράξη; Τι ρόλο μπορούν να παίξουν οι δήμοι, οι εργαζόμενοι μέσα κι έξω από αυτούς, η ίδια Αριστερά;

Θανάσης: Το κίνημα των εργαζόμενων είναι η δύναμη που μπορεί να επιβάλλει μια άλλη διέξοδο, αλλά σε αυτήν την προσπάθεια χρειάζεται την Αριστερά να μπει μπροστά. Μια Αριστερά που να είναι αντισυνδιαχειριστική, που να βγάζει τον κόσμο στους αγώνες.

Να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο των μνημονίων, της ΕΕ, της πληρωμής του χρέους. Να έρθουμε σε σύγκρουση με τους πυλώνες αυτής της πολιτικής, δανειστές, τοκογλύφους, ΕΕ, το κεφάλαιο που θέλει να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και να ανοίξει μια άλλη διέξοδος.

Γιατί, ναι μεν παλεύεις στο σήμερα για να διασώσεις ό ,τι μπορείς, αλλά ταυτόχρονα δεν αποδέχεσαι αυτόν τον φαύλο κύκλο, παλεύεις για την ανατροπή του. Σε αυτήν την προσπάθεια ζητάμε την ενεργή στήριξη για να δυναμώσει κι άλλο η Αριστερά που βάζει αυτά τα ζητήματα και έχει παίξει αυτόν τον ρόλο.

Πέτρος: Το να συντριβούν τα κόμματα που στήριξαν τις κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας είναι ένας πρώτος στόχος. Αλλά η απάντηση στην πολιτική των μνημονίων δεν είναι μια νέα “αριστερή διαχείριση” στις κυβερνήσεις και τους δήμους.

Χρειάζεται να προβάλλουμε τις εναλλακτικές λύσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ, την απαγόρευση των απολύσεων, την κρατικοποίηση των τραπεζών, τον εργατικό έλεγχο.

Αυτά για μας είναι σχέδιο δράσης. Με τη δράση κερδίζονται όλα, και εκεί είναι που υπολείπονται οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, που είτε καλλιεργούν την αναμονή των εκλογών είτε επικαλούνται το απώτερο μέλλον μιας άλλης κοινωνίας.

Δεν θα περιμένουμε να μετρήσουν ο Σταθάκης και ο Δραγασάκης το χρέος, να δουν πόσο επαχθές είναι και μετά να δούμε αν περισσεύει κανένα ψίχουλο για να επαναπροσληφθούν όλοι οι διαθέσιμοι στο Δημόσιο, οι απολυμένοι στη Χαλυβουργία ή αν θα ξανανοίξει η ΕΡΤ. Θα τα πετύχουμε όλα αυτά με την κινητοποίηση από τα κάτω, με τις καταλήψεις και τις απεργίες. Τις κοινωνικές υπηρεσίες θα τις επαναφέρουμε μέσα από ένα τέτοιο μαζικό πρόγραμμα δράσης.                                         
                                                                               http://www.socialismfrombelow.gr/